سمیه الماسی در گفت‌وگو با خبرنگار اخبارکوهپایه اظهار کرد: در حوزه تناسب اندام، تفاوت‌های کلیدی بین ورزش‌های هوازی و بی‌هوازی، مورد توجه علاقه‌مندان به سلامت و ورزش قرار دارد این دو نوع فعالیت، هر کدام فواید منحصر به فردی برای بدن دارند و ترکیب آن‌ها می‌تواند به بهبود کلی سلامت منجر شود.
ورزش‌های هوازی: استقامت و سلامت قلب
کارشناس حوزه ورزش بیان کرد: ورزش‌های هوازی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری، شنا و پیاده‌روی تند به فعالیت‌هایی اشاره دارند که با شدت کم تا متوسط و برای مدت طولانی انجام می‌شوند این ورزش‌ها با استفاده از اکسیژن، انرژی موردنیاز بدن را از کربوهیدرات‌ها و چربی‌ها تأمین می‌کنند، که به آن‌ها اجازه می‌دهد برای مدت‌های طولانی معمولاً ۲۰ تا ۶۰ دقیقه یا بیشتر ادامه پیدا کنند.
الماسی عنوان کرد: انجام ۱۵۰ تا ۳۰۰ دقیقه فعالیت متوسط مانند پیاده‌روی سریع یا ۷۵ تا ۱۵۰ دقیقه فعالیت شدید مانند دویدن در هفته توصیه می‌شود این ورزش‌ها نه‌تنها سلامت قلب و عروق و ظرفیت ریه‌ها را بهبود می‌بخشند، بلکه به مدیریت وزن، بهبود خلق‌وخو (از طریق ترشح اندورفین)، کاهش استرس، خواب بهتر و کاهش ریسک بیماری‌های مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت نوع ۲ و فشار خون بالا کمک می‌کنند.
وی افزود: زیاده‌روی بدون استراحت کافی ممکن است به آسیب‌های ناشی از استفاده بیش‌ازحد، مانند دردهای مفصلی یا خستگی مزمن، منجر شود همچنین، این ورزش‌ها بیشتر به عضلات با تارهای کندانقباض (Type I) وابسته‌اند که برای استقامت طراحی شده‌اند.
ورزش‌های بی‌هوازی: قدرت و انفجار انرژی
سمیه الماسی تصريح کرد: در مقابل، ورزش‌های بی‌هوازی مانند دوی سرعت، وزنه‌برداری، پرش‌های انفجاری، تمرینات اینتروال با شدت بالا (HIIT) یا کشش‌های قدرتی، فعالیت‌های کوتاه و شدید هستند که بدون نیاز به اکسیژن و با استفاده از انرژی ذخیره‌شده در عضلات (ATP و گلیکوژن) انجام می‌شوند.
کارشناس حوزه ورزش گفت: این ورزش‌ها معمولاً ۳۰ ثانیه تا ۲ دقیقه طول می‌کشند و با دوره‌های استراحت در میان انجام می‌شوند، و به ۲ تا ۳ جلسه در هفته محدود می‌شوند تا از فشار بیش‌ازحد به بدن جلوگیری شود در این نوع ورزش‌ها، بدن به تارهای عضلانی سریع‌الانقباض (Type II) وابسته است که برای تولید نیروی زیاد در زمان کوتاه طراحی شده‌اند، اما به دلیل تولید اسید لاکتیک، خستگی سریع‌تر ایجاد می‌شود.
الماسی اذعان کرد: ورزش‌های بی‌هوازی، قدرت عضلات، چگالی استخوان‌ها و متابولیسم را افزایش می‌دهند، و حتی پس از اتمام تمرین، کالری بیشتری می‌سوزانند (مصرف اضافی اکسیژن پس از ورزش، EPOC) که به کاهش چربی و افزایش توده عضلانی کمک می‌کند.
وی خاطرنشان کرد: با این حال، به دلیل شدت بالا، ریسک آسیب (مانند کشیدگی عضلات یا مشکلات مفصلی) در این نوع ورزش‌ها بیشتر است و برای مبتدیان بدون راهنمایی مناسب توصیه نمی‌شود همچنین، این ورزش‌ها به‌طور کلی تأثیر کمتری بر سلامت قلب و عروق در مقایسه با ورزش‌های هوازی دارند، اما همچنان می‌توانند به بهبود متابولیسم بدن کمک کنند.
سمیه الماسی در رابطه با مقایسه ورزش هوازی و بی هوازی اظهار داشت: ورزش‌های هوازی برای فعالیت‌های طولانی‌مدت طراحی شده‌اند و می‌توانند روزانه یا چندین بار در هفته انجام شوند، در حالی که ورزش‌های بی‌هوازی به دلیل شدت بالا معمولاً به جلسات کوتاه‌تر و کمتر در هفته محدود می‌شوند تا بدن فرصت ریکاوری داشته باشد.
کارشناس حوزه ورزش بیان داشت: ورزش هوازی از اکسیژن برای تولید انرژی پایدار استفاده می‌کند، در حالی که بی‌هوازی به منابع انرژی فوری در عضلات وابسته است، که باعث تجمع اسید لاکتیک و خستگی سریع‌تر می‌شود.
الماسی عنوان کرد: هوازی بیشتر بر سیستم قلبی-عروقی و استقامت متمرکز است و به کاهش وزن کلی و سلامت عمومی کمک می‌کند، در حالی که بی‌هوازی بر قدرت، هیپرتروفی عضلانی (رشد عضلات) و عملکرد انفجاری تمرکز دارد.
وی افزود: هوازی برای افراد با هر سطح تناسب‌اندام مناسب است و نیاز به آمادگی کمتری دارد، اما بی‌هوازی نیازمند قدرت و آمادگی بدنی بالاتر است و ممکن است برای افراد تازه‌کار چالش‌برانگیز باشد.
سمیه الماسی تصریح کرد: هوازی معمولاً ایمن‌تر است، اما بی‌هوازی به دلیل فشار زیاد بر عضلات و مفاصل، اگر به‌درستی انجام نشود، می‌تواند منجر به آسیب‌های جدی شود.
ترکیب بهینه برای سلامتی
کارشناس حوزه ورزش گفت: کارشناسان تناسب‌اندام در سال‌های اخیر تأکید کرده‌اند که ترکیب ورزش‌های هوازی و بی‌هوازی بهترین نتیجه را برای سلامت کلی به همراه دارد برای مثال، انجام ۳۰ دقیقه پیاده‌روی سریع ۵ روز در هفته به‌عنوان ورزش هوازی، همراه با ۲ تا ۳ جلسه وزنه‌برداری یا HIIT، می‌تواند استقامت، قدرت و سلامت قلب را به‌طور همزمان بهبود ببخشد.
انتهای پیام/ج ی
- نویسنده : سمیه الماسی
